En toen... 

Ik ben mezelf eigenlijk pas in 2020 écht gaan verdiepen in mijn longziekte en dan met name in de gevolgen voor mijn toekomst. Dat klinkt misschien gek, maar tot die tijd was ik er eigenlijk niet echt mee bezig: oké, ik had wat beperkingen, de Mount Everest beklimmen of een marathon lopen zat er voor mij niet in, maar als dat het enige was... Enfin, ik ging gewoon door met mijn leven en dat ging prima. Totdat mijn longarts me met mijn neus op de feiten drukte. Op dit moment heb ik een longfunctie  van 33%. Dat percentage ging lange tijd ieder jaar iets achteruit en blijft in het beste geval een tijdje stabiel (zoals de afgelopen 3 jaren! Hoppa, we gaan voor de volgende 10!). Je hoeft geen rekenwonder te zijn om je te bedenken dat dat misschien niet eeuwig goed blijft gaan: iedereen zijn/haar longfunctie wordt minder goed naarmate ze ouder worden. Volgens de verwachting van de artsen dan hè, zelf heb ik er wel vertrouwen in :) Want hee, het zal niet de eerste keer zijn dat er een medisch wonder gebeurt en tot nu toe gaat het nog altijd bovenverwachting goed.

Camperreis door Europa in 2021
Wel heeft dit hele longverhaal mij doen beseffen dat ik NU moet leven. Afgelopen jaar heb ik om die reden een FANTASTISCHE camperreis gemaakt door Europa, samen met mijn vriend. Het was geweldig, ik heb zoveel dingen mogen doen die op mijn 'wishlist' stonden. Ik heb belachelijke hikes gemaakt (de Trolltunga in Noorwegen bijvoorbeeld). Mijn nieuwe motto is: stel dingen niet uit tot je pensioen, want niemand weet of hij/zij dat pensioen ook echt haalt. Klinkt misschien wat treurig, maar dat is het niet: alles wat je nu doet en hebt gedaan, pakken ze je niet meer af. En in de toekomst kunnen we niet kijken :) 

Ik kwam fitter terug dan ooit. Althans, totdat we die positieve zwangerschapstest in handen hadden, haha... Want dat had nogal veel impact op mijn gezondheid. Maar dat mag de pret niet drukken, want er groeit een klein wondertje in mijn buik! In augustus ben ik uitgerekend. Zo spannend en leuk!